Alice in The wrong Christchurch

Een paar jaar geleden zijn we op vakantie geweest naar Engeland, met zo'n boekenheldenreis van Pharos Reizen, waar je een gratis boek van Helen Oxenbury bij kreeg. Het leek me wel wat, een beetje rondsnuffelen in de Alice-regio; ik wist nog bijna niets van Alice in Wonderland of van Lewis Carroll en ik had net een heel leuk boek aangeschaft, The Other Alice van Christina Bjork & Inga-Karin Eriksson, een aanradertje voor iedereen die in makkelijke bewoordingen en met veel afbeeldingen snel iets van Alice en Lewis te weten wil komen, waarin een paar sightseeing-tips waren vermeld, waaronder een bezoekje aan Christ Church.

Ik had natuurlijk weer geen tijd om de vakantie heel goed voor te bereiden, dus op de plaats van bestemming aangekomen (:de Brighton-regio) keken we op ons gemakje eens op de kaart wat er in de buurt te doen was. We kwamen het plaatsje Lyndhurst tegen, waar de echte Alice is begraven, en vlak in de buurt lag Christchurch, twee vliegen in een klap dus. We besloten eerst naar Lyndhurst te gaan, waar de begraafplaats nu niet bepaald feestelijk was en je goed moest zoeken voordat je het had gevonden (:ik geloof niet dat Alice Hargreaves-Liddell in de omgeving net zo geliefd was als destijds bij Lewis Carroll, maar we hebben de foto's in elk geval, zie de eerdere bijlagen bij Mijn Alice-verslaving) om aan het eind van de middag naar Christchurch te rijden. We parkeerden de auto bij het busstation, waar een souvenirwinkeltje was gevestigd. Er was van alles te koop, behalve Alice-memoribilia. Even vragen dus waar de Alice-shop was, waarop zo'n typisch Engelse medewerkster met een meewarige blik (of was het stoicijns) zei: Oh, you mean Christ Church, Oxford! (Wist ik veel dat Christchurch en Christ Church twee plaatsen waren.) Thank you very much. Ze wist wel dat er in de winkelstraat een Mad Hatters Teashop was, dus helemaal voor niets waren we niet gegaan. In de etalage lag een boekje dat over the real Alice ging, dus dat wilde ik wel hebben maar wat denk je: Het was 2 over 4 en om 4 uur gingen ze dicht. Ze waren dicht en ze bleven dicht, ook al zag je binnen gewoon mensen zitten! Stupid!!

Ik ben geloof ik smakelijk uitgelachen door mijn dochters, maar mijn vrouw weet wel dat ik af en toe stomme dingen doe. Het allerdomste dat ik ooit heb gedaan was toen we nog in Amsterdam woonden, zevenhoog, dus je moest met de lift. De liftdeur gaat dicht als er niemand meer door de lichtstraal loopt, en ik was in een jolige bui, dus ik dacht als ik nou eens over de lichtstraal de lift in spring, gaat de deur dicht en moet mijn vrouw een rondje wachten. The joke was on me, want als je 3 meter hoog springt terwijl de lift maar 2 meter hoog is, stoot je heel hard je hoofd, in dit geval precies aan een scherpe rand van de liftschacht dus we konden meteen door naar de huisarts. Dat doen we dus niet meer. Ik doe af en toe trouwens ook wel eens slimme dingen, bijvoorbeeld door Ja te zeggen toen een lief blond meisje me op de middelbare school meevroeg naar een klassenfeest; we zijn inmiddels al bijna 40 jaar bij elkaar, en tenzij Lindsay Lohan me binnenkort ten huwelijk vraagt, komen er vast nog wel zo'n veertig jaar bij, Deo Volente (:Lewis Carroll zou trots op me zijn).
Het Christchurch-fiasco had gelukkig een positief staartje. In de buurt, in het pittoreske Beaulieu, was het automuseum gevestigd waar Top Gear ook exposeerde, waar we onder andere de oude-mensen-auto zagen (een aangepaste Fiat Multipla) en toevallig was er dat jaar ook "Bond in Motion", waarbij alle voertuigen die Bond, James Bond, ooit had gebruikt, tentoongesteld waren. Je kon één van de auto's zien zoals die er na de stunt uitzag, en dat zie je niet in de films. In het bij het park horende kasteel (of hoorde het park bij het kasteel?) bleek bij de rondleiding ook nog eens een Alice-in-Wonderlanddeurtje te bestaan. Zo werd het toch nog een leuke vakantie, ondanks mijn stomme fout en de gastvrijheid van The Mad Hatters Tearoom. Check de foto's!